Stel je voor.
Je bent een jong kind. Op je kinderfeestje loopt het uit de hand. Een vriend of vriendinnetje gaat te ver. Jij besluit: die nodig ik de volgende keer niet uit.
Thuis? Geen gesprek. Geen uitleg. Een tik op je vingers. Niet omdat je gemeen was, maar omdat je het “verkeerde gevoel” had.
Jaren later doet de overheid hetzelfde naar aanleiding van een Nationaal Onderzoek Moslimdiscriminatie. Die tik wordt mogelijk een lesje anti-moslimhaat op de basisschool. Niet mogen bekritiseren wat zichzelf stelselmatig schuldig maakt aan homohaat.
Waar ligt dát heropvoedingsprogramma? Niemand? Ach. Niet zo lang geleden kreeg ik een verhaal te horen uit de jaren 70. Een meisje had een nare ervaring met de pastoor in de kerk. Je weet wel, datgeen waar sommige kerken destijds monopoly op leken te hebben.Iets met voorliefde voor onschuldig.
Meldde dit thuis en in plaats van hulp kreeg ze straf. Want Mies is vast aanstootgevend geweest. De pastoor had immers aanzien. Gedogen dame, zie het als een eer.
Vandaag: hetzelfde patroon. De Islam wordt beschermd. Bang voor korte lontjes. Het eigen volk? Berusten in het lot van het goede voorbeeld moeten geven, alleen komt de boodschap nooit over.
Dan hebben we nog de Syriër in Dronten. Die verdacht wordt van het voorbereiden van een aanslag. Weer eentje die hoopt op een spectaculair verblijf in een vijfsterrenhotel met een knallend afloop.
Iets wat wij absoluut niet zien zitten natuurlijk. Maar dat gezegd hebbende…… wanneer gaan ze mij hierom een lesje leren?
Vroeger bouwden we stadsmuren om ons volk te beschermen. Nu?
Niet alles was vroeger beter. We hadden immers geen WiFi en alcoholvrij bier. Goede antibiotica was er ook nog niet echt, maar iets waar velen soms zo naar verlangen…. stadsmuren en het offerblok. Die had men wel.
Dave Anker
Zondagse Pieker
Deze tekst is een opiniestuk met een satirische inslag.
