Twenterand volgt de zaak-Lisa al een week lang. De woede, de machteloosheid. Ze liggen als een steen op de maag. Een land dat niet meer weet of het moet huilen of kokhalzen.
De dader gaat waarschijnlijk de gevangenis in, misschien TBS ,en daarmee bijna automatisch een verblijfsvergunning. Missie geslaagd?
Als een hond een voorbijganger bijt, is het baasje verantwoordelijk. Maar als de overheid het baasje is, wijst niemand ergens naar. Beleid met bloed aan de handen wordt verkocht als medemenselijkheid. Door hún keuzes is Lisa er niet meer..
En alsof het nog niet wranger kon: een dierenasiel is kritischer op wat er binnenkomt dan het land dat zijn eigen burgers moet beschermen. In Amerika werd de moord op Sarah Bachstrom (20), lid van de Nationale Garde, door een 29-jarige Afghaan meteen terreur genoemd. Daar belooft men harder op te treden en nemen geen asielaanvragen meer aan. Hier gaat het vooral over het trauma van de dader. Het slachtoffer? Ga terug naar start en sla minstens één beurt over..
Is het rechts om boos te zijn als je dochter wordt verkracht door een nieuwkomer?
Is het links om te zeggen: “Grijp haar maar, wij hebben immers respect voor uw cultuur en begrip voor uw trauma”.
Welke optie past eigenlijk nog in het plaatje gutmensch?
Soms lijkt het alsof de mensen die zich volksvertegenwoordiger noemen een potje Levensweg spelen, maar dan altijd voor de sadistische route kiezen. Ondertussen wordt een samenleving die om veiligheid smeekt weggezet als hard en rechts.
Nederland lijkt het hoofdkantoor van politieke correctheid — en Lisa werd afgeboekt als collateral damage.
Dave Anker
