Zondag. Dag van rust, beschouwing… en van piekeren. Ik lees over Colin uit Vriezenveen. Hij houdt een inbreker aan. Op slippers! Volgens omstanders ging het om een buitenlander, vermoedelijk een Syriër uit Almelo, zo vermoed Colin Bolier. En daar gaat mijn gepeins.
Hoe doen we het eigenlijk in dit land? We halen mensen van over de hele wereld binnen. Alsof we het werelddierenasiel hebben geopend. Ieder dier is welkom! En ik snap het: medemenselijkheid. Een warm hart. Maar heb je weleens écht naar een asielmedewerker gekeken? Die kijkt verder dan het zielige verhaal. Die checkt: past dit beestje bij een gezin? Is ’ie betrouwbaar? Doet ’ie niet opeens raar bij de kinderen?.
Daar wringt ‘m de schoen. Onze overheid doet alsof ze een opvang is waar alles en iedereen maar binnenwandelt. Geen checks, geen echte selectie. Alsof je een hond in huis haalt zonder z’n gedrag te kennen. En als die dan bijt? Dan sta je met je mond vol tanden. Dan moet een Colin uit Vriezenveen het oplossen. Op z’n slippers!
En dan denk ik aan Lisa. Ze was zeventien. Fietste ’s nachts naar huis. Werd aangevallen en vermoord. De verdachte? Een man uit een AZC, die ook verdacht wordt van andere zedendelicten. Hoeveel signalen moeten we negeren voordat we zeggen: dit systeem rammelt?
Ik pieker. Ik wil best een groot hart hebben. Maar ik wil ook een overheid met een nuchtere kop. Een die vooraan de poort zegt: “nu even niet.” Omdat het belang van míjn buurt, míjn land, ook telt.
Misschien moet Den Haag eens stage lopen in een dierenasiel. Verder leren kijken dan het zielige verhaal. Leren selecteren. Voor iedereens veiligheid.
Want na zondag komt maandag. En dan moeten de kinderen weer alleen naar school..
#immigration #AZC
