Zondag. Een dag om rustig te zijn. Maar mijn hoofd blijft haken bij dat zinnetje dat ik hoorde bij RTL Tonight: wolven moeten preventief worden bestreden. Zo gezegd, alsof het een soort ongedierte betreft. Alsof je een muizenval zet, maar dan voor een roofdier dat hier al was voordat wij met onze hekken en snelwegen kwamen.
Ik pieker. Want alleen al vorig jaar waren er ruim 150.000 bijtincidenten met honden. Honden. Diezelfde viervoeters waar we massaal mee wandelen, selfies mee maken en waar een complete markt van snacks en regenjasjes omheen hangt. Maar die mogen blijven. De wolf daarentegen?. Die moet dood.!
En wat mij vooral steekt: blijkbaar kunnen we op nationale televisie rustig hardop zeggen dat de wolf preventief bestreden moet worden. Geen ophef, geen debat, gewoon instemmend geknik. Maar probeer datzelfde eens te zeggen over mensen. Over asielzoekers bijvoorbeeld. Die importeren we wél fatsoenlijk, compleet met al hun problemen, trauma’s en conflicten. Daar zetten we opvang voor neer, begeleiding, onderwijs, alles erop en eraan. De wolf daarentegen – die krijgt niets. Die krijgt de kogel. Hoe krom wil je het hebben?
En alsof dat nog niet genoeg was, kwam deze week het bericht dat in Gelderland een provinciebestuurder een vergunning wil om een zogenoemde probleemwolf af te schieten. Want? Als een wolf twee keer over een afwerendraster springt, is het einde verhaal. Geen strafblad, geen derde kans, direct de kogel. Alsof een dier een rationele misdadiger is die regels moet begrijpen. Het argument? Dat er te veel mensen zijn om de wolf nog ruimte te geven. Misschien is dat nog wel het enige waar hij gelijk in heeft. Niet de wolf is met te veel, maar wij. En toch klampen we ons vast aan dat hardnekkige idee dat alles maakbaar is: dat de natuur zich maar moet voegen naar onze plannen, alsof ze een project is in plaats van een kracht.
Misschien is het juist goed dat de wolf terug is. Dat we weer eens een vijand hebben die niet uit de lucht komt vallen in de vorm van beleid of belastingaanslagen, maar gewoon in de bosjes loert. Iets dat niet in Den Haag te temmen valt, geen enquêtecommissie of motie van wantrouwen nodig heeft.
Heerlijk toch, dat ouderwetse gevaar? Dat onheilspellende idee dat je, net als vroeger, niet alleen de baas bent over de natuur maar ook afhankelijk. De wolf is geen probleem. Het echte probleem is dat wij mensen alles willen temmen – behalve onszelf. Want de wolf leert ons iets dat we vergeten zijn: dat wij niet het middelpunt van alles zijn. Dat we afhankelijk blijven van een natuur die groter is dan onszelf. En dat het gevaar, hoe ouderwets ook, soms net zo nodig is als veiligheid.
De wolf herinnert ons eraan: wie denkt dat alles maakbaar is, heeft niets geleerd van de natuur.
Dave Anker
