Het kabinet presenteert een plusje van 1,3%. Klinkt vriendelijk, bijna gezellig alsof het een klein cadeautje is voor iedereen. Maar wie naar de praktijk kijkt, ziet vooral een illusie.
De boodschappen blijven stijgen, de energierekening tikt door en de zorgpremie gaat alweer omhoog. Een kar die gisteren honderd euro kostte, kost vandaag al honderdtwee. Dat plusje van 1,3% verdampt nog voor je de supermarkt uitloopt,.
Ook in Twenterand is de frustratie voelbaar. Bij de Jumbo in Den Ham of Vroomshoop maken mensen een schietgebedje bij de kassa: “Zo’n procentje? Daar koop ik niks voor,’ moppert een klant. Een inwoner van Westerhaar voegt toe: “Ze doen net alsof je er iets op vooruitgaat, maar ik zie alleen maar rekeningen die omhooggaan.” Het gevoel van vooruitgang? Ver te zoeken.
Toch wordt ons verteld dat iedereen er iets op vooruitgaat. Het klinkt netjes in de Troonrede, als een script voor een toneelstuk. De koning leest zijn rol, politici spelen hun act, en wij zitten in het publiek dat braaf moet applaudisseren. Soms lijkt politiek meer op comedy dan op beleid — alleen lachen we niet allemaal mee.
Wel gaat er gaat een hele groep Syriërs terug naar hun land. Zou dat misschien een min zijn die uiteindelijk een positievere uitwerking heeft dan dat kleine plusje van 1,3%? Misschien moeten ze dat maar eens als voorbeeld op de Troonrede zetten.
#Twenterand #Koopkracht #Inflatie #PolitiekOfComedy #Jumbo #DagelijksLeven
