Het is zondag, maar ik kan niet ontspannen . Ik pieker over de overheid, die zich gedraagt als een slechte toneelvoorstelling. Politici lopen overdreven, dramatisch, maar zonder inhoud over het podium.
En wij? Wij zijn de slecht betaalde figuranten, applaus klappend voor een script dat we nooit hebben gekozen. Hier in Twenterand voel ik dat nog sterker: gewone mensen gevangen in hun spel van macht en theater.
We mogen straks weer naar de stembus, maar ik zie het al voor me: een ander decor, een paar nieuwe gezichten en toch dezelfde figuranten die opnieuw moeten hopen en volgen. De VVD zakt weg in de peilingen, maar het patroon blijft: uitsluiting, verdeeldheid, lege beloften. En nu heeft men het over een noodkabinet – een nieuwe B-film, met een reeks B-acteurs die ons weer moeten vermaken.
Wie neemt deze overheid nog serieus?, Coalities veroorzaken meer problemen dan ze oplossen. Misschien is een Amerikaans model beter: één winnaar, een duidelijk mandaat, geen eindeloos gehannes met compromissen. Het script verandert nooit. De rol van de burger blijft hetzelfde: figurant, gedwongen te volgen,, te zwijgen, te accepteren.
Hier in Twenterand, zoals overal, gaat de voorstelling door. En ik blijf hopen dat iemand ooit het toneel afbreekt en de echte regie neemt.
Dave Anker
