De verkiezingen zijn voorbij. De posters hangen erbij als vergeten Tinder-profielen: verbleekt, half afgescheurd, en niemand wil nog naar rechts swipen.
Zelfs in Twenterand, waar men normaal alleen swipet om de buienradar te verversen, voelt men dat er iets schuurt. De talkshows zitten vol met oud-bewindslieden die klinken als hun eigen voicemail. Je kijkt naar een politicus en denkt:
Lieg je nou tegen mij, of tegen jezelf?
Bij Pauw & De Wit zat Rob Jetten. Glimlach breed genoeg om zonne-energie mee op te wekken. Hij vertelde hoe hij zijn kinderen opvoedt — met hoop, daadkracht, optimisme. Natuurlijk. Geen politicus ooit die zegt: “Ik leer ze vooral relativeren en dat hun vader soms dingen roept voor aandacht.”
Nee hoor. Glitter, belofte, en daar gaan we weer.
En toen kwam Robbie met het volgende punt: Tien nieuwe steden! Alsof hij een cheatcode heeft gevonden in SimCity. “Level tien bereikt! Unlock: Lelystad 2.0.” Alleen jammer dat zijn steden vastlopen op zijn eigen stikstofregels.
Zoiets als een bakker die gluten haat.
Den Haag is tegenwoordig een soort LinkedIn Live Experience.
“Bouwde aan draagvlak.” CHECK
“Leidde het debat.” CHECK
“Werkte aan toekomst.” CHECK
Tuurlijk. Iedereen bouwt hier aan iets. Vooral aan zichzelf.
Het is campagne knutselen met lijm van belofte en glitter van ambitie — alles om straks weer een vinkje achter hun naam te krijgen in het stemhokje.
De burger?
Die mag af en toe stemmen, en daarna weer netjes terug in de la.
Niet geraadpleegd, wel geanalyseerd.
Niet gehoord, wel gequote.
Een soort democratisch decorstuk: handig voor de gladde praatjes, lastig in het echt.
En dan verbaasd zijn dat het vertrouwen weg is.
Als ze er écht voor de burger zouden zitten — en niet uit ijdelheid — dan zouden ze die burger toch niet keer op keer in de maling nemen met plannen die zelfs in The Sims worden afgekeurd wegens gebrek aan realisme?.
Alles is ijdelheid.
En ijdelheid heeft een ministerspost.
Dave Anker
