Tijdens de Algemene Politieke Beschouwingen stormde Denk als eerste naar voren. Niet over zorg of onderwijs, nee, Gaza, Gaza, Gaza. Alsof je je drukmaakt over de lekkage bij de buren in Westerhaar terwijl je eigen kraan in Vroomshoop vrolijk lekt – en dan doet alsof je de loodgieter bent.
Politiek voelt soms als een verjaardagsfeestje dat je zelf betaalt. Je hebt alles uit eigen zak gefixt: de taart, de drank, het kaasplankje. En dan moeten je gasten van je eigen verjaardagsgeld naar huis, terwijl je zelfverzekerd beweert dat jij nog wat hebt klaargespeeld. Het debat in Den Haag lijkt op een marathon voor moraalridders: politici rennen van onderwerp naar onderwerp, ieder bezig met zijn eigen statiegeld van fatsoen, terwijl de rest van het land toekijkt en zich afvraagt waarom niemand even een fles water uitdeelt aan de dorstigen langs de kant.
In Den Ham en Vriezenveen kijken de bewoners toe, vragend wat zij in vredesnaam hebben misdaan waardoor de politici zo druk zijn met het buitenland, terwijl alle problemen waar wij nu tegenaan lopen in Den Haag zijn gecreëerd. We zijn in een aardige dystopische wereld terechtgekomen, waarin de politieke show belangrijker lijkt dan het echte leven van de mensen die er wonen. En ondertussen staan de politici te roepen dat zij iets bereikt hebben, terwijl het feest voor de echte betrokkenen allang voorbij is.
Dave Anker
