Zondag. Een dag van rust, zeggen ze. Maar mijn gedachten dwalen af naar Twenterand. Onze dorpen, onze straten, nog altijd schoon en veilig. Maar hoelang nog?
Want wat ik elders zie gebeuren, voorspelt weinig goeds. In Den Bosch wordt de veiligheid op straat ondermijnd door bewoners uit een AZC. Mensen die hier kwamen voor bescherming, maar in plaats daarvan de straten onveilig maken. Het is alsof een Amerikaans modeverschijnsel van straatgeweld overwaait, als een virus dat iedereen besmet.
En Almelo? Daar weten vrouwen al tijden dat ze ’s avonds beter thuis kunnen blijven. Hangjongeren bepalen er de regels, en angst is er een dagelijkse routine geworden.
Dan vraag ik me af: wanneer zijn wij aan de beurt? Hoelang voordat ook Twenterand besmet raakt en onze straten niet meer schoon te vegen zijn?
Ik ben ooit het Westen ontvlucht. Daar waar chaos, vuil en agressie mijn adem benauwden. Hier vond ik rust. Hier vond ik veiligheid. Maar stel dat ik straks moet erkennen dat ik voor niets ben gevlucht? Dat zelfs hier de lantaarns geen licht meer brengen, maar schaduwen van angst?
Ik pieker. En ik vrees dat de toekomst sneller dichterbij komt dan we willen.
Dave Anker
